RSS

21.10.11

Εκνευρισμός και τιμωρία

Όταν η ένταση κορυφώνεται και οι τόνοι ανεβαίνουν, όταν η τιμωρία για την παιδική αδιαφορία σε συλλαβές κι αθροίσματα, σε ποιήματα και πανηγύρια εκδηλώνεται με στέρηση διαλείμματος, η μόνη διαπραγματευτική φωνή, αυτή η λανθασμένη, η πονεμένη, η με μεγάλο κόπο αρθρωμένη, παίρνει πάνω της όλη την προσπάθεια και τότε η τιμωρία αναστέλλεται. Τότε, στο άκουσμα της λυτρωτικής έκφρασης: "περάστε, διάλειμμα!", δυο χεράκια απλωμένα προς τα πάνω τρέχουν να σ' αγκαλιάσουν και αυτά τα χειλάκια που... τόλμησαν και πήραν πάνω τους όλη τη διαπραγματευτική γραμμή σχηματίζουν φιλί αληθινό για σένα, την κακιά, που τους στέρησες το μισό τους διάλειμμα, επειδή, λίγο νωρίτερα, δε σε άφησαν να τους κάνεις μάθημα για...

Αχ, ρε δασκάλα, πόσο βλαμμένη είσαι!!!!!


Χριστόφορε, σ' ευχαριστώ πολύ, καρδιά μου, για το σημερινό μάθημα!

5.10.11

Ημέρα του εκπαιδευτικού

Τίποτα δε θα πω. Ούτε για το έργο μας, ούτε για την κατάσταση που βιώνουμε φέτος, ούτε για το μισθό που εξαφανίζεται, ούτε για τα μέσα που είναι ανύπαρκτα, ούτε για κάποιους γονείς που είναι απαράδεκτοι, ούτε για τα παιδιά που 'ναι πολλά και δεν τα φέρνω βόλτα.

Από σήμερα θα δεσμευτώ να σκέφτομαι ότι όσο περισσότερα είναι τα παιδιά, τόσο περισσότερη θα είναι η αγάπη που θα παίρνω και τόσο μεγαλύτερη η αγάπη που θα δίνω. Και ας μη βγαίνει η φωνή μου να τους το πω. Απλά, θα κρεμάω με καμάρι ζωγραφιές όπως η παραπάνω, που, μπορεί να 'ναι με μισογραμμένο το όνομα, αλλά ξεχειλίζει από αγάπη η κίνηση να μου χαριστεί με την επισήμανση: "Για τη γιορτή σου"...

Χρόνια μας πολλά και καλή μας δύναμη. :)

1.10.11

τέλος 3ης εβδομάδας...


...ή αλλιώς... ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ!

Δεν ξέρω αν είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα -υποψιάζομαι πως είναι.
Δεν ξέρω αν φταίει το πλήθος των παιδιών -26, ζωή να 'χουνε!
Δεν ξέρω αν είμαι πολύ απαιτητική -θεωρώ πως είμαι.
Δεν ξέρω αν επηρεάζονται τα πιτσιρίκια από το γενικότερο μίζερο κλίμα που βιώνουμε όλοι -φαντάζομαι πως ναι, αφού κι αυτά είναι άνθρωποι που ζουν στον ίδιο χώρο με εμάς τους "μεγάλους" και πρέπει να μας υφίστανται καθημερινά.
Δεν ξέρω αν και πότε θα διορθωθεί αυτό το μπάχαλο που αντιμετωπίζω κάθε μέρα στην τάξη μου...
...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΑΛΛΟ!!!

Γενικότερη εκτίμηση τάξης -τώρα μπορώ να 'χω εικόνα.

Υπάρχουν τουλάχιστον τρία παιδιά που διαβάζουν με άνεση και βαριούνται τη ζωή τους εκεί μέσα με τα "λα λε λο" και τα ρημαδο-"παπιά"! Πότε θα με σιχτιρίσουν δεν ξέρω!
Υπάρχει ένα παιδί με προβλήματα υγείας σοβαρότερα από τα άλλα.
Υπάρχει ένα παιδί με σοβαρότατο πρόβλημα λόγου που εύκολα γίνεται αντικείμενο χλευασμού από τα άλλα. Επίσης, είναι πανέξυπνο και πολύ γρήγορο στις ασκήσεις του, οπότε, μόλις τελειώσει ό,τι του 'χω αναθέσει να κάνει, ασχολείται με ζωγραφική ή πλαστελίνη. Τσίρκο η τάξη μου γιατί... "κυρία ο Χ. παίζει!!!"
Υπάρχουν δύο παιδιά που δεν έχουν ακόμα καταλάβει καν πού βρίσκονται! -Πιο ανώριμα άτομα δεν έχω δει ΠΟΤΕ!
Υπάρχει ένα παιδί με παραβατική συμπεριφορά που μου 'ρχεται απ' τη μια να το πατήσω κάτω, απ' την άλλη να κάνω ό,τι μπορώ να ενταχθεί στην ομάδα γιατί χθες μόλις, που κάναμε Μελέτη Περιβάλλοντος και λέγαμε για την τάξη μας, μου είπε ότι "εγώ δεν έχω κανένα φίλο στην τάξη" και με τσάκισε... :(:(:(
Υπάρχουν παιδιά που προσπαθούν πολύ και μου... καταστρέφουν το μάθημα γιατί δεν ξέρουν να ακούν και να περιμένουν, δεν ξέρουν να συνυπάρχουν.

Επίσης υπάρχουν:

οι μεγάλες προσδοκίες μου ότι θα τα καταφέρουμε -που πηγάζουν απ' την περσινή μου τάξη και την περσινή μας δουλειά για την οποία είμαι εξαιρετικά υπερήφανη!
οι μεγάλες προσδοκίες του διευθυντή μου -που είδε ότι πέρσι δουλέψαμε έτσι όπως δουλέψαμε και πλέον θαρρεί ότι μπορώ να κάνω τα πάντα... και τα κοάλα!
οι μεγάλες προσδοκίες των... Μεγάλων Πρωτακίων μου -τις οποίες καλλιέργησε ο διευθυντής μου λέγοντάς τους πόσο "ουάου δασκάλα" έχουν φέτος...
οι μεγάλες προσδοκίες των... Μικρών Πρωτακίων μου -που με κοιτάνε να ουρλιάζω τρεις βδομάδες τώρα και έχουν το βλέμμα το έντρομο!
και ο φόβος μου ότι δεν θα καταφέρω να αντεπεξέλθω σε ό,τι μου ανέθεσαν λόγω... ανεπάρκειας!

Κοινώς; ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ!

Και ενώ την Πέμπτη φεύγω κλαίγοντας από τη δουλειά -γιατί και τα μεγάλα παιδάκια κλαίνε και επίσης το σχολείο, σε τέτοιες καταστάσεις, γίνεται απλώς "δουλειά"- φτάνω σπίτι μου με έντονη την επιθυμία... να παραιτηθώ! Πρώτη φορά περνάει κάτι τέτοιο απ' το μυαλό μου. Πρώτη φορά βιώνω τόσο έντονη την αποτυχία ή έστω, επειδή είναι πολύ νωρίς γι' αυτή τη λέξη, την ανυπομονησία να πετύχει ό,τι σκέφτηκα, οργάνωσα, προετοίμασα. Η λέξη "υπομονή" βρίσκεται στο λεξιλόγιό μου, μόνο για να την προφέρω στους αγχωμένους γονείς που έρχονται να μου πουν ότι "μπερδεύει το Π με το Τ και διαβάζουμε 5 ώρες και δουλειά δε γίνεται!!!"..... Περιμένουν λύσεις, συνταγές, θαύματα που δεν μπορώ να κάνω, χωρίς να υποψιάζονται ότι με φορτώνουν μ' ένα βάρος ασήκωτο!

Χθες μια μάνα μπήκε με το γνωστό τσαμπουκαλήδικο υφάκι, που διαπιστώσαμε όλοι από την εγγραφή ακόμα της κόρης της, για να ακολουθήσει ο παρακάτω διάλογος:

-Καλημέρα! Να σου πω λίγο... (ενικός, έτσι; Κολλητοί απ' το νηπιαγωγείο!)
-Ορίστε.
-Το Γραφούλη σας θα τον κάνετε εδώ ή στο σπίτι;
-Εδώ. Είχε πολλά να γράψει σπίτι, ε; Δεν τον τέλειωσε χθες εδώ...
-Και τα άλλα παιδιά τον είχαν για το σπίτι; (αυτό το πράμα να τους νοιάζει για τα ΆΛΛΑ παιδιά, μου σπάει τα νεύρα και με διαολίζει!!!!)
-Τα περισσότερα παιδιά τον τέλειωσαν εδώ.
-Το ξέρεις ότι γράφαμε όλο το βράδυ; (ο ενικός συνεχίζεται, μαζί με την επίθεση)
-Κι εγώ τι φταίω;
-Είμαι υποχρεωμένη να στο πω κι εσύ είσαι υποχρεωμένη να μ' ακούσεις!
-Δεν έχω δείξει δείγματα ότι δεν σας ακούω (με ανασηκωμένο φρύδι και νεύρα κάγκελα!)
-Ναι, αλλά εγώ είμαι υποχρεωμένη να στο πω! Το ξέρεις ότι ό,τι της ζητάω στο σπίτι να γράψει, το γράφει, ενώ εδώ μου λες ότι δεν γράφει τίποτα; Γιατί κομπλάρει εδώ; (είπε τη μαγική λέξη που μου κάνει το νευρικό σύστημα σμπαράλια!!!!)
-ΔΕΝ ΚΟΜΠΛΑΡΕΙ ΕΔΩ! Πολύ απλά, ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΕΝΑ ΔΙΛΕΠΤΟ! ΟΛΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ! ΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΤΣΙ!

Δε μίλησε άλλο. Σηκώθηκε και έφυγε. Αλλά πριν φύγει, στην προσευχή, μπροστά μου, κούνησε το δάχτυλο στη μικρή "θα ακούς την κυρία σου και θα κάνεις ό,τι σου λέει! Και μην ξανακούσω ότι μιλούσες με άλλα παιδάκια"....

Προχθές, η άλλη μάνα, βάζει τον κανακάρη στην τάξη και, μπροστά μου, τον απειλεί: "Το νου σου, κακομοίρη μου, μη μου ξαναγράψει βλακείες η κυρία στο τετράδιοοοο!" !!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και, ΦΥΣΙΚΑ, της απάντησα ότι "η κυρία δε γράφει βλακείες! Καλή σας ημέρα!" και της έκλεισα την πόρτα, ενώ προσπαθούσε να δικαιολογηθεί. Την επόμενη, ζήτησε συγγνώμη.

ΓΙΑΤΙ, ρε γονείς; Γιατί το κάνετε αυτό; Γιατί δεν προσέχετε τι λέτε, πώς το λέτε και πώς μιλάτε στη δασκάλα του παιδιού σας; Γιατί δεν προσέχετε, ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ, πώς φέρεστε μπροστά στα παιδιά σας; ΕΣΑΣ αντιγράφουν! ΕΣΑΣ έχουν πρότυπα! ΕΣΑΣ βλέπουν και φέρονται ανάλογα! Και μετά εγώ προσπαθώ να συμμαζέψω τ' ασυμμάζευτα και να κάνω Ανθρώπους 26 διαφορετικά παιδιά, ταυτόχρονα, μέσα σε 6 ώρες την ημέρα, ενώ παράλληλα πασχίζω να μάθουν να γράφουν σωστά τα... κουλουράκια και τα μπαστουνάκια και να διαβάζουν "παπί" το "παπί" και όχι "έλα".........

Την Παρασκευή, αφού την Πέμπτη πλάνταξα και αρρώστησα με πυρετό και βήχα και όλα τα συναφή, είπα να κάνω το μάθημα... ανάποδα! Τάξη μου είναι, ό,τι θέλω θα κάνω! Ο Σύμβουλος το μόνο που με... συμβούλευσε την προηγούμενη μέρα ήταν να κάνω υπομονή και να 'χω τη συνείδησή μου ήσυχη! Εσάς περίμενα να μου το πείτε, κύριε! Τίποτα να μου πείτε για να με στηρίξετε, σας βρίσκεται; Αυτό χρειάζομαι από εσάς! Τα σεμινάρια για το πώς να διδάσκω τα Μαθηματικά και τη Γλώσσα, δε μου χρειάζονται! Ξέρω πώς. Αυτό που χρειάζομαι είναι στήριξη στο ΖΟΡΙΚΟ πράγμα που με βάλατε να κάνω: μάθημα σε 26 πρωτάκια! Και το ΖΟΡΙ θα συνεχιστεί γιατί "τι να κάνουμε; Δεν υπάρχει άλλη αίθουσα για να τα μοιράσουμε...". Αφού, λοιπόν, η στήριξη ήρθε από τηλεφώνου και από αγαπημένο άνθρωπο, την Παρασκευή, πήρα το λαπτόπι μου και πήγα σχολείο χαμογελαστή. Υπολόγιζα να πάρω και το βιντεοπροβολέα και να ξεκινήσω ευχάριστα το μάθημα, αρκετά ούρλιαξα 3 βδομάδες τώρα. ΑΜ ΔΕ! Ούτε προβολέας υπήρχε, ούτε καν πολύμπριζο για τα ηχεία. 26 παιδιά είδαν Παραμυθά από την 15άρα οθόνη του λάπτοπ μου, χωρίς ηχεία, κάνοντας την υπέρβαση να μείνουν ακίνητα, ακούνητα και... αγέλαστα, ώσπου να τελειώσει το επεισόδιο. Ε, μετά... έγινε πάλι τσίρκο, αλλά ήταν ευχάριστο, δημιουργικό και, κυρίως, αγαπησιάρικο, γιατί το άλλο, το "γράψε - δε γράφω - πού να γράψω; - ποιο είναι το λα;" είναι τσίρκο κακής ποιότητας που αρνούμαι να το ξαναπαρακολουθήσω!

Η κατάσταση, όπως θα 'λεγε και ο κυρ Ηλίας μου, ο παλιός μου διευθυντής απ' την Κέρκυρα, είναι ΒΘ! (Βόηθα, Θεέ!) Την ΘΒ την έχουμε ήδη ξεπεράσει!!! Κυρ Ηλία μου, μου λείπετε απίστευτα! Μου λείπει να βγαίνω απ' την τάξη και να ξέρω ότι το... δράμα μου θα κρατήσει όσο διαρκεί ο διάδρομος που χωρίζει την αίθουσά μου απ' το γραφείο σας! Κι ότι, φτάνοντας εκεί, η κατάσταση θα μπει στη σωστή της θέση και η ανασφάλεια θα εξαφανιστεί.

Να ευχηθώ καλή δύναμη, καλή υπομονή και ψυχραιμία.

Α, και να περάσει ο @$%!$βηχας γιατί μ' έχει θερίσει, γμτ!!!